verzamelwoede – Fem in Ireland

Gut! Ik ben nog nét op tijd om een februariblog te schrijven voor het alweer maart is. Het is er het perfecte moment voor, want de “Russiche Beer” ofwel “The Beast from the East” laat hier zijn klauwen zien en heel Dublin is ondergesneeuwd. De supermarktschappen zijn leeggeroofd, er zijn geen aardappelen meer, er is geen brood en geen melk. De straten zijn grotendeels leeg; het OV is er mee opgehouden. De paar baristas en cassières die nog aan het werk zijn, kijken elke vijf minuten wanhopig uit het raam, bang dat ze de nacht tussen de koffiebonen of afgeprijsde chips moeten spenderen. Iedereen praat alleen nog over het weer (nog meer dan gewoonlijk): sommige individuen zeggen dingen als “Ha ha, what global warming?”, en deze individuen zijn vreemd genoeg in de sneeuwstorm verdwenen op precies hetzelfde moment dat ik een ommetje maakte.

20180228_110829[1] — Mijn buurtje in de sneeuw

Deze apocalyptische omstandigheden zorgen ervoor dat ik EINDELIJK tijd (en zin) heb om tegen jullie aan te babbelen. Februari racete voorbij, en pas tegen het einde ervan voelde ik me weer wat beter. Mijn voorzorgsmaatregelen ten spijt, het lukt me nooit helemaal om de winterse duisternis buiten de deur te houden. Hoewel ik dansend en “Ciao”-roepend door januari walste, greep februari me bij de kladden en gaf me een stomp in mijn maag. Vandaar dat ik de hele maand geen puf had om te schrijven; het enige wat ik kon doen was proberen de paar zonnige dagen optimaal te benutten en de rest van de tijd zoveel mogelijk te slapen.
Afgelopen week was het prachtig weer, wat meehielp. Daarna ging ik naar Londen om een vriendin te bezoeken, wat me vrolijker maakte, en nu… nu sneeuwt het. Ik weet dat sneeuw voor veel mensen iets vreselijks is, iets wat het best zo snel mogelijk weg kan smelten zonder al te veel rommel achter te laten, maar ik houd ervan. Ik hou ervan vanwege alle cliché-redenen die je kunt verzinnen: vanwege de rust en kalmte die het in me opwekt (alles klinkt zacht), vanwege het feit dat je de hele dag binnen “mag” blijven met een kop chocolademelk zonder dat dat als lui wordt gezien, vanwege het effect dat het heeft op kinderen en honden (en op mij), vanwege het contrast tussen de donkere sneeuwlucht en de witte wereld eronder…enfin. Sneeuw doet me altijd inzien dat de winter nog zo slecht niet is, en dat er genoeg dingen op aarde zijn die me vrolijk kunnen maken.

Eerlijk gezegd zijn er eigenlijk best veel dingen die dat effect op me hebben. Sommige daarvan zijn meer algemeen en worden door veel mensen genoemd: de geur van koffie, de geur van een nieuw gedrukte krant of boek, het gevoel dat je hebt als je thuis zit en de regen tegen het raam raast, bijvoorbeeld. Andere dingen zijn persoonlijker, al weet ik zeker dat ik niet de enige op aarde ben die er blij van wordt (er is altijd een ander). Onlangs maakte ik een lijstje van 60 vrolijkmakers, en ik wil graag een paar daarvan met jullie delen, om zowel mijzelf als wellicht anderen een hart onder de riem te steken.

NUMMER 9 OP MIJN LIJST: AL MIJN BOEKEN BEKIJKEN, AANRAKEN, EN RUIKEN
Het is maar goed dat ik in Dublin niet zoveel boeken heb, want deze neiging is soms een dagtaak voor mij. Ik ben een Booksniffer, maar ook een Bibliofiel, en als ik even niets te doen heb loop ik soms langs de boekenkast om alles in mij op te nemen: de ruggen aan te raken (hardcover is het best), enkele uitverkoren boeken open te slaan en favoriete stukjes te lezen, en aan de bladzijden te ruiken. Het is rustgevend en het maakt me ook nog eens trots op mezelf, omdat ik kan denken: “Moet je mijn coole boekencollectie toch eens zien! Dat doet niemand me na!” Het is ook fijn om mijn boeken te ordenen of er een lijstje van te maken, want zoals jullie weten is categoriseren en lijstjesmaken óók een favoriete bezigheid van mij.

NUMMER 18: BEDENKEN WAT ER OMGAAT IN HET HOOFD VAN EEN DIER
Vooral als je tegen een dier aan lult, is dat grappig. Honden en katten kunnen je zo dom aankijken, maar soms reageren ze precies op de manier die je zou verwachten als ze je echt zouden begrijpen. Daar kan ik heel erg vrolijk van worden. Af en toe heb ik hele “gesprekken” met beesten, zoals onlangs nog met meneer Magpie die hier elke avond aan komt vliegen. Ik heb ooit eens een namiddag bij de zeeleeuwen in Artis gestaan met een vriendin: we verzonnen wat die beesten allemaal tegen elkaar zeiden, en deden ze na met gekke stemmetjes. “Hé Jan, schuif-es even op daarzo, je neemt die hele steen in beslag!” Hoe langer we bezig waren, hoe meer het begon te kloppen. Misschien lijken we allemaal meer op elkaar dan we denken.

NUMMER 19: OP EEN TERRASJE ZITTEN ALS HET EIGENLIJK NOG IETS TE KOUD IS
Daarbij moet ik wel zeggen dat mijn definitie van “net iets te koud” waarschijnlijk door veel mensen als “VRIESKOU!!” wordt gezien; ik ben zo iemand die midden in de winter met haar jas open over straat gaat. Enfin. Er is iets gezelligs aan om aan het begin van de lente of herfst in een waterig zonnetje buiten te zitten, het liefst samen met familie en vrienden, en met een kop warme chocolademelk in je hand. Je moet wel de mogelijkheid hebben om naar binnen te rennen als het écht te koud is, om je bij een haardvuur neder te kunnen zetten. Kou is maar eventjes leuk.

NUMMER 25: PAINT-BY-NUMBERS
Paint-by-numbers is het nieuwe adult colouring, naar mijn idee dan. Ik ga een nieuwe mindfulness-trend beginnen. Het is perfect, ga maar na: je hoeft niet na te denken, je hoeft je alleen maar op het schilderijtje te concentreren. 1 is Rood, 2 is Zwart. Verven vergt techniek en aandacht, maar het is niet verschrikkelijk moeilijk. Het afmaken van zo’n kitsch tafereeltje duurt (als het goed is) niet te lang, en niet te kort, en als het klaar is kun je trots zijn op je inspanning & uithoudingsvermogen. Zorg wel dat je huisgenoten het niet zien voor wat het is (een lelijk schilderij) en het per ongeluk bijna weggooien. Waarschuwing: paint-by-numbers is verslaving-opwekkend. Voor je het weet geef je al je geld uit aan nieuwe schilderijen en verf, verlies je je huis en baan, en kun je alleen nog rondkomen door je meesterwerken te verkopen op straat.

20180113_113110[1] — Het meesterwerk onder constructie

NUMMER 30: EEN ROTS OF STEEN OF ANDERE ‘NATUURLIJKE ZITPLEK’ VINDEN DIE SPECIAAL VOOR JOU GEMAAKT LIJKT
Dit is vooral erg fijn als je aan het wandelen bent en ergens wil uitrusten. Er is een steen langs de kliffen in Sutton waar mijn achterwerk precies in past, en die mijn rug ook nog eens ondersteuning geeft. Ik kan er over de zee uitkijken, niemand kan me zien, en als ik naar de wc moet is er een kleine grot vlakbij. Soms denk ik ineens uit het niets aan deze steen en word ik gelukkig. Ik vraag me af of dat als “objectofilie” te classificeren valt.

20180209_153158[1] — Het uitzicht vanaf mijn steen

NUMMER 35: EEN GOED GESPREK HEBBEN MET MENSEN WAAR JE OM GEEFT
Dit behoeft eigenlijk geen uitleg, en ik denk dat dit één van de universele “goede gevoelens” is. Ik waardeer het nog meer nu ik in een ander land woon en mijn familie en goede vrienden slechts sporadisch zie, maar nog altijd deze ervaring met ze kan hebben ondanks de afstand. Het is ook goed om te merken dat ik sinds kort dergelijke gesprekken heb met mensen hier; ik denk dat het echt nodig is om je ergens thuis te voelen.

NUMMER 39: “TROEP” IN MIJN KAMER
Geen echte troep, maar dingen die sommige anderen wellicht als troep zouden classificeren. Ik word ongelukkig van de trend om maar zoveel mogelijk weg te doen. Opruimen kan vrolijkmakend zijn (en staat ook ergens op mijn lijst), maar er is een groot verschil tussen a) het wegvegen van stof, b) het weggeven van een boek, en c) het wegdoen van een Kinder Surprise-verrassing van 20 jaar terug. De methode van “gooi alles weg waar je geen klik mee hebt” werkt bij mij niet, want ik word blij van elke gekke sok, elk rondslingerend concertkaartje, en elk verdwaald Playmobilpoppetje in mijn kamer, en heb bijna overal een emotionele binding bij. Misschien ben ik een gekkie (velen met mij), maar het is ook positief: ik hoef maar mijn slaapkamer binnen te wandelen en ik word vrolijk.

20180126_194507[1] — Onze verzameling bierflesjes. Troep of niet?

NUMMER 47: BERGEN AAN DE HORIZON
Logisch, want in Nederland zie je dat nooit. In Dublin kun je bijna vanaf elke straat de Dublin Mountains zien, of anders wel de kliffen van Bray of Howth. Het fleurt me altijd op, en hoewel veel vrolijkmakers onverklaarbaar zijn, weet ik precies waarom dit zo’n effect op me heeft: bergen aan de einder zorgen voor mysterie, een gevoel van avontuur, het idee dat je niet weet wat zich achter de horizon bevindt (ha! ha!), precies dat gevoel dat het leven voor mij bijzonder maakt.

NUMMER 53: EEN NIEUW LAND BEZOEKEN
Vooral dat gevoel dat je hebt als je net aankomt op een plek waar je nooit geweest bent (dat kan trouwens simpelweg in Nederland zelf zijn, en zeker weten ook “gewoon” binnen Europa). Ineens is alles anders: de temperatuur is hoger of lager, je ruikt geuren die je niet kent, hoort een taal die je niet verstaat, en je hebt geen idee wat je mee gaat maken. Het is stressvol en relaxend tegelijk. Nog zoiets rottig-leuks is verdwalen op vakantie of reis, wat overigens steeds lastiger wordt (ook ik merk dat ik steeds sneller Google Maps open als ik even niet weet waar ik ben): het is soms vervelend op het moment zelf, maar de opluchting die je voelt als je eindelijk een straat of plek ziet die je herkent, en het spannende verhaal dat je na afloop te vertellen hebt, dat maakt alles goed.

NUMMER 59: EEN GLAS STELEN IN EEN PUB
Dan kan ik eindelijk mijn (zeer lichte vorm van) kleptomanie de vrije loop laten! Het interesseert niemand, want glazen te over, en elke keer als ik thuis uit een gestolen Guinness-glas drink moet ik vanbinnen gniffelen. Ik ben niet al te goed in stelen, echter, wat geen verrassing mag heten. Ik word óf gesnapt, of gooi iets om – toen ik een whiskeyglaasje wou stelen uit de Teelings Distillery, vergat ik mijn rugzak dicht te doen, en toen ik me omdraaide vloog alles door de lucht en flikkerde op de grond. Sindskort ben ik “on a mission” om een Five Lamps-glas te stelen – ik heb er ooit twee heelhuids naar huis weten te brengen, maar brak de ene toen ik met mijn tas tegen het hek aan liep, en de ander een paar maanden later, toen een vriendin (en mijn partner-in-glazencrime) het per ongeluk uit mijn handen sloeg. Drie keer is scheepsrecht, dus ik blijf het proberen.