Dub-Update: Italia!

Het is August Bank Holiday vandaag, een goed excuus om de hele dag in pyjama rond te hangen, Doctor Who te kijken, appeltaart en pannenkoeken te bakken en…oh ja, natuurlijk, een blog te schrijven. Wat een schande, dat dat er de afgelopen weken weer bij in schoot. Ik heb natuurlijk een goede reden, want ik was op vakantie! Daarna kwam ik terug in regenachtig, herfstig Dublin, werd ik prompt verkouden, en moest ik de hele week achter de laptop zitten om archeologisch papierwerk te doen. Great fun! 

Het is stiekem best wel saai om over je vakantie te vertellen, zeker omdat je altijd merkt dat mensen nooit echt naar je luisteren. Vandaar dat ik besloten heb om het hierbij te houden. Doei, tot donderdag!

HA! Gefopt. Ik ga jullie vervelen met mijn vakantie-avonturen in Venetië, op Sicilië en in Napels / Pompeii. Allereerst een paar foto’s:

Standaard Venetië-foto

Standaard Sicilië-foto

Standaard foto van de haven van Napels

Standaard foto van Pompeii

Zijn ze niet prachtig?

Het is nog niet afgelopen, want nu wil ik jullie graag vertellen wat ik allemaal heb gezien en gegeten. Ik heb namelijk heel erg veel gegeten, want ik was per slot van rekening in Italië. Het zou best kunnen dat ik het grootste gedeelte van de tijd aan het eten was – de overige uren was ik aan het zweten, stamelen in pseudo-Italiaans, koffiedrinken, zwemmen, of aan het staren naar kerken, paleizen, en Romeinse ruïnes. Soms gebeurde het allemaal tegelijk, en dat waren de beste momenten.

Als ik op reis ben, vergelijk ik de plekken waar ik kom altijd met plaatsen waar ik eerder ben geweest. Ik kan het niet helpen. Venetië deed me denken aan mijn eigen hometown, als die hometown Mediterraan en zonnig zou zijn. Amsterdam is natuurlijk ook een waterstad, vol kanalen, bruggen, bootjes, nauwe steegjes, en half-omvallende huizen, en ik voelde me al snel thuis in de Italiaanse tegenhanger, maar onze hoofdstad mist romantiek. Het is niet per sé een stad waar je als stelletje heen zou gaan, terwijl Venetië typisch zo’n plek is waar je je m/v ten huwelijk vraagt. Gondola-ritjes, avondwandelingen, late diners met veel wijn, een opera-bezoek… God, ik had bijna mijn twee reisgenoten ten huwelijk gevraagd, zo romantisch was het.

“Wil je met me trouwen?”

Sicilië deed me denken aan een twee keer zo warme versie van Ierland, en dan vooral de Ierse countryside. Laat me uitpraten!
-Mensen zijn gastvrij, een tikkeltje meer zelfs nog dan in Ierland. De eerste avond dat ik aankwam op het eiland, werd ik meteen opgenomen in de vriendengroep van mijn ex-huisgenoten (bij wie ik logeerde). De dag erna ontmoette ik de hele familie voor de lunch. Vriendelijk zijn ze ook, op Sicilië: mensen beginnen zomaar een praatje met je en zijn niet bang om elkaar aan te spreken – al zou dat ook kunnen komen omdat ik rondsjokte met Italianen.
-Er zijn overal ruïnes te vinden, die in meer of mindere mate onderhouden worden (soms helemaal niet). In Ierland loop je ineens tegen een oude famine cottage op, op Sicilië ligt er ineens een half-vergaan amfitheater aan je voeten.

Random ruïne in Taormina

-Winkels en attracties hebben willekeurige openingstijden. “Ik ben over een halfuurtje terug”, staat er soms op briefjes in Ierse winkelruiten. Op Sicilië was het: “Is closed, is closed.” “Waarom? Op internet staat dat jullie open zijn tot…” “No, no, is closed.” (Doet hek dicht en loopt weg.)
-De Italiaanse klok en de Ierse klok houden dezelfde tijd aan. Met andere woorden: Ieren en Italianen komen opdagen wanneer ze komen opdagen, niet eerder, niet later. (Een verademing voor mij, omdat ik in Nederland altijd aan de late kant ben…tien minuten te laat, bijvoorbeeld. Dat kan natuurlijk echt niet.)
-Het verkeer is…interessant. Steek over wanneer je over wil steken. Overal kleine autootjes die hard over kleine weggetjes denderen. Op een gegeven moment zat ik in een oude Fiat met drie anderen, terwijl we over smalle, hobbelige wegen rondom de Etna sjeesden, en ik het gaf me een déjà vu naar die avond dat ik in een aftandse, volgepakte auto door Tipperary reed.
-Het openbaar vervoer doet wat het wil. (Zie: openingstijden, tijd, verkeer.) Het komt wanneer het komt, en soms rijdt het helemaal niet. De voorste drie rijen zijn gereserveerd voor de oude dametjes en heren, die roddels uitwisselen, en in de middle of nowhere bij hun huis worden afgezet.
-Een scherp gevoel voor humor. Er wordt altijd gezegd dat de Ierse ironie en het sarcasme uniek zijn, maar de mensen die ik op Sicilië heb ontmoet, konden er ook wat van. Ze hebben een goede dosis zelfspot, dat sowieso.
-Men zeurt over het weer. Voordat ik op vakantie ging, had ik geen idee dat Italianen zo konden zeiken over de hitte. Ik dacht dat ze vast immuun zouden zijn voor hoge temperaturen, na generaties lang in de warmte doorgebracht te hebben. Dat is echter net zo min waar als dat Ieren immuun zouden zijn voor de regen, na generaties lang onder hoosbuien doorgebracht te hebben.
-HET IS ER FANTASTISCH MOOI!

Gole dell’Alcantara

Napels was Napels. Ik denk niet dat er een stad is die met Napoli te vergelijken valt. Het is er een enorme chaos, a beautiful mess, om de uitdrukking van mijn voormalige Italiaanse huisgenoot te gebruiken. Het verkeer is een chaos. De straten zijn een chaos. De winkels zijn een chaos. Het vliegveld is een chaos. In mijn hostelkamer werd ik in slaap gesust door het geluid van toeterende auto’s. Het heeft charme, dat zeker, het herbergt honderden kerken en één van de beste archeologische musea die ik ooit heb bezocht, je kan er heerlijk eten voor weinig geld, er zijn weinig toeristen, en het is prachtig gelegen aan zee… Ik wil terug.

Pompeii, tenslotte, stond al jaren op mijn bucket list (sorry voor deze verschrikkelijke uitdrukking), al sinds ik een jaar of zes ben. Het moet geen verrassing zijn dat ik er het grootste gedeelte van de dag heb doorgebracht. Natuurlijk is het meeste gerestaureerd en gerenoveerd, maar het blijft indrukwekkend. Ik ben altijd gefascineerd door Romeinse wegen, waarin je de karrensporen nog ziet staan. Aan het eind van de dag wandelde ik door de zijstraatjes, waar verder niemand te bekennen was. Ik fantaseerde dat ik tweeduizend jaar terug in de tijd gereisd was, had ingebeelde gesprekken met een Pompeiiaanse dame, en aaide bovengenoemde karrensporen. Hmm. Misschien had ik toch iets meer water moeten drinken.

Ik hartje Romeinse wegen

Als laatste is een vakantie met Fem natuurlijk niet compleet zonder een aantal Femstyle-momenten:
-Het moment dat ik op de ferry van Palermo naar Napels werd versierd door een oude Napolitaanse ‘matroos’, terwijl ik potdorie gewoon naar de zee wilde staren in mijn eentje.

Ik wou gewoon naar dit uitzicht staren, ja!

-Het moment dat ik in Venetië op de verkeerde boot stapte naar het vliegveld, totaal in de paniek schoot, op de boot terug stapte en er toen achter kwam dat ik eerder tóch de goede boot had genomen. Iets vergelijkbaars gebeurde tijdens een busreis op Sicilië. Ik leer het nooit.
-Het moment dat ik in een grote taalverwarring niet kon kiezen tussen ‘ciao’ en ‘bye’, en dus maar ‘chai’ zei. De middenweg is altijd de beste oplossing, nietwaar?
-Het moment dat ik in een enorme huilbui uitbarstte op de terugweg naar Ierland, toen de douanier in Londen aan me vroeg “Are you okay, darling?”. Ik voelde me halfdood en moe, dus het was geen goede vraag. De sluizen gingen open, en ik kon drie minuten lang niet zeggen waar ik naartoe moest vanwege al het water dat uit mijn ogen stroomde. De Engelsen achter mij in de rij begonnen op z’n typisch Engels te huffen en puffen van ongemak en frustratie. Gelukkig ben ik heelhuids thuisgekomen.

Een aantal afsluitende overpeinzingen:
-Ik heb altijd het idee dat mensen in Italië altijd veel meer was te doen hebben dan in de rest van de wereld. Elke dag hangen de waslijnen weer vol!
-Italianen begrijpen het niet als je in je eentje in een restaurant zit te eten, want eten moet je doen in een groep. Medelijden en genegeerd worden door de ober is je deel.
-Ik heb de Gouden Snaai gevonden in Venetië:

Zucht. Dat geschrijf heeft meer van mijn Bank Holiday afgesnoept dan ik wilde. Ciao, ik ga weer op de bank liggen met een stuk appeltaart! 🙂